Pchełka rzepakowa

Jest to pchełka największa spośród występujących na rzepakach.

Chrząszcz ma  około 4 mm długości, barwę metaliczną, czarno-niebieską lub czarnozieloną.  

Larwy, długości do 7,5 mm, są brudnobiałe z brunatną głową, a na końcu  tułowia mają dwa kolce skierowane ku górze. Jesienią na zasiewach rzepaku  ozimego pojawiają się chrząszcze i żerują na liściach nie wyrządzając większych szkód. Po kilkunastu dniach samice składają jaja do gleby. Podczas łagodnej zimy składanie jaj może trwać aż do wiosny. Larwy wchodzą na  rośliny i wgryzają się do ogonków liściowych lub głównych nerwów. Żerując wewnątrz ogonków przegryzają się aż do pędu lub liścia sercowego. Znacznie groźniejsze jest zniszczenie wierzchołka wzrostu rośliny.

Osłabione rośliny łatwiej przemarzają, a następnie gniją i zamierają.

Początki żeru pojedynczych larw wewnątrz rośliny można stwierdzić dopiero po przekrajaniu wzdłuż ogonków liściowych lub łodygi. Objawy zewnętrzne widoczne są tylko w przypadku żerowania dużej liczby larw w jednej roślinie, co powoduje więdnięcie, żółknięcie i obumieranie liści. Larwy przepoczwarczają się w glebie. Wiosną lub latem, zależnie od terminu złożenia jaj, pojawiają się chrząszcze, które po krótkim, mało szkodliwym żerowaniu kryją się w glebie, skąd wychodzą na jesieni.