Babka średnia

Gatunek rośliny należący do rodziny babkowatych. W Polsce pospolity. Bylina. Rośnie na polanach, wzgórzach, rumowiskach, miedzach, przydrożach, suchych zboczach. Preferuje gleby suche, żyzne, gliniaste, bogate w wapń. 

Najczęściej zachwaszcza łąki, pastwiska, trawniki, boiska. 

Głąbik osiąga wysokość od 10 do 50 cm i jest 2-5 razy dłuższy od liści.  Łodyga jest prawie niewidoczna. Liście są szeroko jajowate, zwężające się w krótki, szeroki ogonek, z 5-9 nerwami, całobrzegie lub odlegle ząbkowane z obu stron luźno owłosione, zebrane w przyziemną różyczkę. Kwiaty zebrane są w krótki, gęsty, walcowaty kłos o wiele krótszy niż głąbik. Przysadki są nieco owłosione, o błoniastych brzegach, a działki są nagie i bardzo szerokie. Korona jest biaława, z nagimi rurkami, z fioletowymi nitkami pręcików (4-5 razy dłuższe od korony) i z bladoliliowymi lub białymi pylnikami. Płatki są jajowate i zrosłe. Owoc to czteronasienna torebka z odpadającym wieczkiem. Nasiona są czarne i delikatnie pomarszczone. Korzenie są krótkie, z pionowym kłączem i wiązkami korzeni przybyszowych. Babka średnia jest owado lub wiatropylna; kwitnie od V do IX.

Cechy charakterystyczne:
- wonne kwiaty
- mylona z babką zwyczajną – babka średnia ma blaszki liściowe owłosione i ostro zakończone, a zwyczajna zaokrąglone i nagie

Ciekawostki:
- ma właściwości lecznicze – w medycynie ludowej stosowana jako środek przeczyszczający, uspokajający i gojący.