Bniec biały

Gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. W Polsce pospolity. Roślina dwupienna, jednoroczna lub dwuletnia. Rośnie na przydrożach, miedzach, polach, siedliskach ruderalnych, nieużytkach, w ciepłych miejscach, na dość suchych glebach, w zaroślach. Preferuje gleby żyzne, próchniczne, bogate w azot. 

Najczęściej zachwaszcza koniczynę, lucernę i łąki. Występuje także w zbożach, roślinach okopowych i ogrodach.

Osiąga wysokość od 30 cm do 1 m. Łodyga jest prosto wzniesiona, rozgałęziona od podstawy, miękko i kosmato owłosiona, w wyższych partiach lepka. Liście dolne są jajowate, zwężone ku nasadzie, zebrane w przyziemną rozetę. Liście górne są lancetowate i naprzeciwległe. Wszystkie są całobrzegie i miękko owłosione. Kwiaty są duże, o średnicy 2-3 cm, o białej koronie i głęboko wciętych płatkach, osadzone na szeroko rozgałęzionych szypułkach i zebrane w wierzchotkę dwuramienną. Szypułki są różnej długości i wyrastają z kątów liści lub na szczytach pędów.  Owocem jest torebka o wyprostowanych ząbkach, owalna, jednokomorowa, otwierająca się na szczycie. Nasiona są popielatoszare, silnie brodawkowane, matowe i nerkowate. Korzenie są białożółte, palowe, grube, rozgałęzione, o długości do 50 cm. Bniec biały jest owadopylny; kwitnie od V do IX.

Cechy charakterystyczne:
- dwupienność
- pierwsze liście są różyczkowato skupione
- bardzo podobny jest bniec dwudzielny, ale ma słabiej rozwinięty korzeń
- bardzo podobna jest lepnica rozdęta, ale ma bardziej rozwinięty korzeń

Ciekawostki:
- inne nazwy: lepnica biała, goździeniek biały
- zawiera węglowodany i saponiny - w większych ilościach jest trujący
- kwiaty otwierają się dopiero wieczorem, wydzielając silny zapach.