Jaskier polny

Gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych W Polsce najczęściej spotykany na południu i zachodzie. Roślina jara, zimująca. Rośnie na polach, miedzach, ugorach. Preferuje podmokłe gleby gliniaste i wapienne. Uznawana jest za roślinę wskaźnikową gleb o zbyt małej ilości powietrza, gdzie wskazana jest melioracja. Chwast segetalny.

Najczęściej zachwaszcza zboża ozime, len, lucernę. 

Osiąga wysokość od 30 do 60 cm. Łodyga jest prosta, rozgałęziona, naga lub słabo owłosiona. Liście są stożkowate lub łopatkowate, na wierzchołku grubo ząbkowane. Dolne liście są łodygowe, zwykle trójdzielne z równowąskimi odcinkami; górne podwójnie trójdzielne, o wrębnych odcinkach. Kwiaty są bladożółte, wyrastające na długich, owłosionych szypułkach. Płatki są z miodnikami. Owoc to orzeszek z haczykowatymi kolcami. Korzenie są wiązkowe, cienkie i miotełkowate. Jaskier polny kwitnie od V do VIII.

Cechy charakterystyczne:
- drobry korzeń, wyróżniający od innych gatunków, gdzie występują rozłogi i  bulwy
- owoce – orzeszki są bardzo czepne
- łatwo pomylić z niektórymi zawilcami (ale nie występują one na polach)

Ciekawostki:
- inna nazwa: jaskier odłogowy
- zawiera toksyczny składnik: glikozyd - ranunkulina, z którego uwalnia się anemonina i protoanemonina - lotna substancja o ostrym zapachu i palącym smaku (powoduje podrażnienie skóry, błon śluzowych oczu, nosa i krtani)
- protoanemonina ma właściwości bakteriostatyczne – jej roztwór hamuje rozwój pałeczek dżumy syberyjskiej i kiełkowanie zarodników grzybów
- duże ilości mogą powodować zatrucie, a nawet śmierć zwierząt gospodarskich
- w sianie traci właściwości toksyczne i nie ma wartości odżywczych.