Koniczyna łąkowa

Gatunek rośliny należący do rodziny bobowatych. W Polsce pospolity. Bylina. Rośnie na łąkach kośnych, przydrożach, polach, jasnych lasach, miejscach trawiastych. Preferuje gleby żyzne. Osiąga wysokość do 50 cm. Łodyga jest podnosząca się lub wzniesiona, przylegająco owłosiona i często czerwono nabiegła. Liście są 3-listkowe, jajowate lub eliptyczne, całobrzegie, przeważnie plamiaste. U nasady liści występują owłosione i szydłowato zakończone, błoniaste przylistki, często zrośnięte z ogonkiem liściowym. Kwiaty są motylkowe, jasnopurpurowe, pachnące, w główkach kulistych lub jajowatych, znajdujące się przeważnie po 2 na jednej łodydze. Owoc to nieduży, zawierający jedno tylko nasiono strąk. Nasiona rozsiewane są przez wiatr. Korzenie są palowe, sięgające nawet do 1,5 m w głąb, w powierzchniowej warstwie gleby tworzące liczne i długie rozgałęzienia. Koniczyna łąkowa jest owadopylna (głównie trzmiele); kwitnie od V do IX.  Po przekwitnięciu okwiat zsycha się.

Ciekawostki:
- inne nazwy – koniczyna czerwona, konicz
- zawiera glikozydy i flawonoidy
- ma właściwości lecznicze - w medycynie ludowej stosowana jako środek moczopędny i wykrztuśny
- roślina miododajna
- roślina uprawna - uprawiana jako cenna roślina pastewna o dużej zawartości białka i soli mineralnych. Znajduje się w rejestrze roślin rolniczych Unii Europejskiej i jest jedną z podstawowych roślin motylkowych uprawianych na paszę.