Koniczyna polna

Trifolium arvense

Gatunek rośliny należacy do rodziny bobowatych. W Polsce dość pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Bylina jednoroczna lub dwuletnia, jara lub ozima. Rośnie na suchy wzgórzach, nieużytkach, łąkach, zaroślach, między trawami. Preferuje gleby piaszczyste, piaszczysto-gliniaste, kwaśne, ubogie w wapń. 

Najczęściej zachwaszcza zboża i uprawy motylkowate drobnonasienne.  

Osiąga wysokość od 5 do 40 cm. Łodyga jest rozesłana lub wzniesiona, rozgałęziona, cała kosmatoszaroowłosiona. Liście są przylistkowe,  prawie całobrzegie, podługowato sercowate, z rzadkimi włoskami. Środkowy liść jest większy od bocznych. Kwiaty motylkowe są zebrane w liczne, walcowate, gęsto owłosione, półkoliste, czerwono nabiegłe główki, brak przysadek. Rurka kielicha jest z zewnątrz gęsto owłosiona, a wewnątrz naga. Korona kwiatów jest drobna, początkowo biała, potem różowa lub czerwona. Owoc to drobny, często otulony kielichem strąk. Nasiona są jajowate, z lekkim połyskiem, zielonożółte lub brunatne. Korzenie są palowe i rozgałęzione. Koniczyna polna kwitnie od VI do IX.

Ciekawostki:
- inna nazwa: kotki
- z powodu twardych i gorzkich pędów nie nadaje się na paszę dla zwierząt
- ma właściwości lecznicze - w medycynie ludowej odwar wykorzystywany był do leczenia biegunki.

Środki ochrony roślin