Rogownica polna

Gatunek rośliny należący do rodziny goździkowatych. W Polsce pospolity. Bylina o łodygach mających zdolność zakorzeniania się w węzłach.
Rośnie na suchych łąkach i pastwiskach, przydrożach, polach uprawnych, skrajach lasów, kamienistych zboczach, siedliskach trudnych do zasiedlenia, w szczelinach murów. Preferuje gleby ubogie, przeważnie piaszczyste.
Osiąga wysokość od 15 do 30 cm; tworzy luźne darnie. Występują liczne łodygi dołem pokładające się na ziemi, potem wyprostowane. Oprócz pędów kwiatowych wyrastają z kątów liści liczne pędy płone. Są gęsto ulistnione, krótko owłosione i górą ogruczolone. Liście są naprzeciwległe, lancetowate, siedzące i zrośnięte nasadami, z orzęsionymi i suchobłoniastymi brzegami. Liście szczytowe przechodzą w silnie obłonione podsadki. Kwiaty są stosunkowo duże, białe, pięciopłatkowe, po 3-12 zebrane w dwuramienną wierzchotkę na szczycie pędu kwiatowego. Wyrastają na wygiętych szypułkach, które wyprostowują się dopiero po dojrzeniu nasion. Działki kielicha są orzęsione lub ogruczolone i biało obrzeżone. Owoc to pękająca 10 ząbkami torebka. Nasiona są brunatne i brodawkowate. Rogownica polna zapylane jest przez błonkówki i muchówki, także czasami samopylna; kwitnie od V do VII.