Sporek polny

Gatunek rośliny należącej do rodziny goździkowatych. Roślina jednoroczna, jara. Popularna na niżu i terenach podgórskich. Rośnie na polach, ścierniskach. Preferuje gleby lekkie, słabe,  wilgotne, piaszczyste, gliniaste, kwaśne. Jest chwastem segetalnym.

Najczęściej zachwaszcza zboża (głównie jare), rzepak, uprawach okopowych i strączkowych. 

Osiąga wysokość od 10 do 60 cm. Łodyga jest obła, wznosząca się lub wyprostowana, od nasady rozgałęziona, zielona, gruczołowato owłosiona, często czerwono nabiegła, lepka. Liście są równowąskie, nitkowate, ciemnozielone, mięsiste, lepkie, gruczołowato owłosione, zebrane w okółki, z biegnącą spodem bruzdą. Kwiaty zebrane są w dwuramienne wierzchotki. Płatki są drobne, białe, odwrotnie jajowate, osadzone na cienkich, wiotkich i ogruczolonych szypułkach. Owoc to torebka pękająca od góry. Nasiona są czarne lub białawo nakrapiane, kuliste, spłaszczone, z białawą obwódką, pokryte drobnymi brodawkami. Korzenie są palowe, wrzecionowate. Sporek polny kwitnie od VII do IX.

Cechy charakterystyczne:
- ma siewkę podobną do młodej rośliny sosny
- roślina lepka
- ma charakterystyczne ułożenie liści i przylistków w okółki
- w fazie siewki można go pomylić z innymi gatunkami sporka

Ciekawostki:
- inna nazwa: głodek
- wskaźnik gleb zakwaszonych
- dawniej uprawiany na paszę.