Stokłosa dachowa

Gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna lub dwuletnia. Trawa darniowa, u podstawy kępkowo rozkrzewiona. Rośnie na nasypach kolejowych, ugorach, przychaciach, suchych polach, słonecznych i suchych zboczach, miedzach, rumowiskach, przy drogach i ścieżkach. Preferuje gleby piaszczyste i suche. Osiąga wysokość od 10 do 90 cm. Źdźbła są podnoszące się, zgięte w kolankach, pod wiechą krótko owłosione. Blaszki liściowe są równowąskie, zwykle na brzegach orzęsione. Pochwy liściowe są miękko owłosione. Języczek jest porozrywany, krótki, w górze drobno owłosiony. Kwiaty zebrane są w gęstą, długą, zwisającą jednostronnie wiechę. Jej gałązki są długie, prawie nagie lub miękko i krótko owłosione. Kłoski są zielone, później czerwono nabiegłe. Plewy są duże; dolne są lancetowate, owłosione, z dłuższą od niej osią. Owoc to ziarniak. Stokłosa dachowa jest wiatropylna; kwitnie od V do VII.