Stokłosa żytnia

Gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna, czasami dwuletnia, trawa.  Rośnie na przydrożach, ugorach, rowach, polach uprawnych. Preferuje gleby wilgotne. Chwast segetalny. 

Najczęściej zachwaszcza  zboża ozime (pszenica, żyto). 

Osiąga wysokość od 90 do 120 cm. Źdźbła są proste i nieowłosione. Liście są z krótkimi języczkami. Górna część liści i krawędzie są słabo owłosione, a pochwy liściowe są nagie. Kwiaty zebrane są w prostą, rozpierzchłą wiechę. Wiecha dość często jest jednostronna, a po przekwitnięciu zwisająca. Ma wydłużone, szorstkie gałązki z kilkoma kłoskami. Kłoski są zielone, obłe, nagie, lancetowate, zawierające 5-15 kwiatków. Owoc to dość gruby, ciemnobrunatny, z podwiniętymi brzegami i z rowkami na grzbietowej stronie – ziarniak. Stokłosa żytnia jest samopylna; kwitnie VI do VII.

Ciekawostki:
- inna nazwa: stokłosa kostrzewa
- na pola dostaje się z materiałem siewnym
- przed rozpowszechnieniem się metod chemicznego zwalczania chwastów w zbożach nasiona stokłosy żytniej miały dość znaczny udział w plonach i spożywane były razem ze zbożami, zwłaszcza w czasach, gdy nie oczyszczano tak dokładnie ziarna
- w okresach wielkiego głodu z ziarna stokłosy zbieranego na ugorach, przydrożach i w rowach sporządzano zacierkę, kaszę i wypiekano trochę gorzki, ale jadalny chleb.