Szczaw kędzieżawy

Gatunek rośliny należącej do rodziny rdestowatych. W Polsce pospolity; najczęściej wystepuje w okolicach górskich. Roślina wieloletnia. Rośnie na łąkach, pastwiskach, polach. Preferuje gleby wilgotne, głównie gliniaste i ciężkie, często kwaśnie oraz bogate w azot. 

Najczęściej zachwaszcza zboża ozime, rzadziej jare. 

Osiąga wysokość od 50 do 100 (rzadko 150) cm. Łodyga jest naga, kanciata, często czerwono nabiegła, pojedyncza lub rozgałęziona, bruzdkowana. Liście są silnie kędzierzawe, wydłużone, lancetowate. Liście dolne są żywozielone, z ogonkiem rynienkowatym i blaszką 4-8 razy dłuższą niż szeroką. Liście łodygowe są drobniejsze, wszystkie brzegiem faliste. Kwiaty są czerwone, zielone lub żółtoczerwone, skupione w nibyokółkach i zebrane w dużą, gęstą wiechę. Działkiokwiatu są sercowate, zaostrzone lub zaokrąglone. Wewnętrzne listki okwiatu są prawie całobrzegie i posiadają duże guzki. Owoc to trójgraniasty, połyskujący, gładki, rudy lub czerwonobrunatny orzeszek. Korzenie są palowe, wrzecionowate, żółtoczerwone lub czerwone, mają liczne korzenie boczne. Szczaw kędzierzawy jest wiatropylny; kwitnie od VI do VIII.

Cechy charakterystyczne:
- faliste brzegi liści

Ciekawostki:
- inne nazwy: kobyli szczaw, kobylak
- roślina zawiera: flawonoidy, garbniki, glikozydy antrachinonowi, kwas askorbinowy i chryzofanowy, związki żelaza
- ma właściwości lecznicze - w medycynie ludowej stosowany na trudno gojące się rany i owrzodzenia,  a także w leczeniu biegunek i nieżytu górnych dróg oddechowych
- zbyt duży udział w paszy powoduje zmianę smaku mleka
- z korzeni wyrabia się żółty barwnik.