Szczawik żółty

Gatunek rośliny należący do rodziny szczawikowatych. W Polsce pospolity. Roślina wieloletnia. Rośnie na zboczach, murach, polach, w ogrodach, sadach. Preferuje gleby próchnicze, gliniaste, piaszczysto-gliniaste, średnio zasobne w wapń. Chwast segetalny i ruderalny. 

Najczęściej zachwaszcza uprawy okopowe. Jest rośliną żywicielską rdzy kukurydzy. 

Osiąga wysokość od 10 do 30 cm i wytwarza ulistnione, czerwono nabiegłe nadziemne rozłogi. Łodyga jest wzniesiona lub dołem podnosząca się, pojedyncza, wyprostowana, z podziemnymi rozłogami. Liście są trójlistkowe, odwrotnie sercowate, na długich ogonkach, czasami lekko owłosione. Kwiaty są żółte, po 1 do 5 w kątach liści, 5-płatkowe, szczytowe – 6-płatkowe. Płatki korony są około dwa razy dłuższe niż działki kielicha. Owoc to wydłużona, gruczołowata, owłosiona, 5-kanciasta, wrzecionowata, na wyprostowanej szypułce torebka. Nasiona są owalne lub eliptyczne, płaskie, najpierw żółte, potem ciemnoczerwone do ciemnobrunatnych. Korzenie są palowe, wrzecionowate, krzywe, cienkie, rozgałęzione, z czerwonymi rozłogami. Szczawik żółty kwitnie od VI do IX (X).

Cechy charakterystyczne:
- liście siewek i dorosłej rośliny w słoneczne dni są rozpostarte, a w pochmurne dni i w nocy są złożone
- występują nadziemne i podziemne rozłogi
- kwiat szczytowy jest 6-krotny
- sterczące torebki; duże w stosunku do całej rośliny

Ciekawostki:
- roślina dekoracyjna – wykorzystywany w ogrodach botanicznych; atrakcyjna roślina do uprawy w wiszących koszach, pojemnikach, doniczkach i na rabatach.