Mlecz zwyczajny

Gatunek rośliny należącej do rodziny astrowatych. W Polsce pospolity na niżu. Roślina jara, jednoroczna. Rośnie na polach, rowach, nieużytkach, przydrożach. Preferuje gleby żyzne, gliniaste, lekkie, próchnicze, zasobne w azot i zasadowe. Chwast segetalny.

Najczęściej zachwaszcza uprawy jare, głównie okopowe, oraz sady i ogrody. 

Osiąga wysokość od 30 do 90 cm. Łodyga jest naga, gruba, pusta, rozgałęziona, wzniesiona, z białym sokiem mlecznym. Liście są wydłużone, lirowate, grubo i drobno ząbkowane, powcinane, pierzastodzielne, łodygowe bez połysku, miękkie, u nasady z zaostrzonymi uszkami, od czwartego liścia pokryte białymi włoskami. Kwiaty są jasnożółte, języczkowate, pięcioząbkowe, w dolnej części purpurowo pręgowane, w koszyczkach, zebrane w baldaszkowatą wiechę. Owoc to niełupka z puchem kielichowym, zwężona na górze i dole, żółtobrunatna, z trzema żeberkami, spłaszczona. Nasiona są spłaszczone i podłużne. Korzenie są palowe, wrzecionowate i silnie rozgałęzione. Mlecz zwyczajny kwitnie od VI do X.

Cechy charakterystyczne:
- roślina obfita w biały sok mleczny
- mylony z mleczem polnym, najłatwiej rozróżnić przez system korzeniowy (mlecz polny – siewki mają rozgałęzienia, później – rozłogi; mlecz zwyczajny – silny korzeń palowy, rozgałęziony u dorosłej rośliny)

Ciekawostki:
- inne nazwy: mlecz warzywny, łoczyga warzywna
- zawiera: małe ilości alkaloidów, związki goryczkowe
- roślina wskaźnikowa wód podziemnych.