Szczaw polny

Gatunek rośliny należący do rodziny rdestowatych. W Polsce jest pospolity. Bylina, wieloletnia, dwupienna. Rośnie na łąkach, pastwiskach, ugorach i nieużytkach. Preferuje gleby lekkie, piaszczyste, kwaśne, obogie w wapń i wilgoć. 

Najczęściej zachwaszcza zboża (głównie żyto), koniczynę, lucernę, len.  

Osiaga wysokość od 10 do 25 cm. Łodyga jest dosyć cienka, wzniesiona, w dolnej części często przebarwiona na czerwonawo, słabo rozgałęziona,  z licznymi pędami pełzającymi. Liście są szarozielone, pojedyncze, odwrotnie jajowate, podłużnie lancetowate lub równowąskie, na końcach zaostrzone, stopniowo zwężające się w ogonek liściowy, z jednym lub dwoma zębami. Dolne liście są wyraźnie większe. Kwiaty zebrane są w rozpierzchłą, rdzawą lub czerwoną wiechę. Mają żółte pylniki i czerwone znamiona. Owoc to drobny, zaostrzony, połyskujący, trójgraniasty orzeszek czerwonobrunatnej barwy. Nasiona są beżowe i trójkątne w przekroju. Jest rośliną wiatropylną i owoce roznoszone są przez wiatr. Korzenie są palowe, wrzecionowate, silnie rozgałęzione, z odrostami. Szczaw polny kwitnie przez cały okres wegetacji.

Cechy charakterystyczne:
- dolne liście są na czerwono nabiegłych ogonkach, górne - siedzące

Ciekawostki:
- roślina trująca - trujący jest cały pęd, a szczególnie liście (z powodu dużej zawartości kwasu szczawiowego). Ponadto roślina zawiera rutynę, saponiny.