Mlecz polny

Gatunek rośliny należącej do rodziny astrowatych. W Polsce jest pospolity. Roślina wieloletnia. Rośnie na łąkach, w zaroślach i ogrodach. Preferuje gleby żyzne, bogate w azot, gliniaste, wilgotne, piaszczysto-próchnicze. 

Najczęściej zachwaszcza uprawy jednoroczne i wieloletnie, głównie uprawy zbożowe i okopowe. 

Osiąga wysokość od 60 do 150 cm. Łodyga jest sztywna, pusta w środku, naga u dołu, rozgałęziona przy kwiatostanie. Pod ziemią roślina wytwarza bardzo kruche, czołgające się kłącze. Liście dolne są oskrzydlone i krótkoogonkowe, a pozostałe są bezogonkowe, sinozielone,  na brzegach nierówno kolczastoząbkowane, wrębne lub pierzastodzielne o sercowatej nasadzie. Kwiaty są zebrane w nielicznych koszyczkach tworzących podbaldach. Są języczkowe, żółte i obupłciowe. Słupki mają żółte szyjki. Okrywa i szypułka koszyczków są gęsto, jasnożółto ogruczolone. Owoc to ciemnobrunatna niełupka z puchem kielichowym, obustronnie 5-żebrowa. Niełupki są rozprzestrzeniane przez wiatr. Korzeń główny dorasta do 50 cm w głąb ziemi. Korzenie tworzą rozłogi z licznymi pąkami przybyszowymi; rozrastają się poziomo w warstwie ornej i poniżej jej. Mlecz polny kwitnie od VI do X.

Cechy charakterystyczne:
- wydziela trujący biały sok mleczny
- mylony z mleczem zwyczajnym; najłatwiej rozróżnić przez system korzeniowy (mlecz polny – siewki mają rozgałęzienia, później – rozłogi)

Ciekawostki:
-inna nazwa: łoczyga polna
- zawiera: około 30% oleju, nieznaczne ilości alkaloidów, związek goryczkowy
- roślina trująca – zatrucia owiec
- ma wysokie wymagania pokarmowe i zużywa duże ilości wody.