Ostróżeczka polna

Gatunek rośliny należący do rodziny jaskrowatych. W Polsce pospolity na całym niżu. Roślina jednoroczna, jara, zimująca. Rośnie na brzegach dróg, wysypiskach, suchych ugorach, polach. Preferuje rędziny, gleby gliniaste, bogate w węglan wapnia. Rzadko występuje na glebach lekkich. Chwast segetalny. 

Najczęściej zachwaszcza zboża, głównie ozime. 

Osiąga wysokość od 15 do 70 cm. Łodyga jest wzniesiona i rozgałęziająca się, przylegle owłosiona. Liście są zielone, skrętoległe, potrójnie trójsieczne, podzielone na równowąskie odcinki, krótko owłosione. Dolne są na ogonkach, a górne siedzące. Kwiaty są grzbieciste, niebieskie lub różowoniebieskie zebrane w luźne grona. Owoc to nagi, spłaszczony, zwężony w długą szyjkę mieszek zawierający ciemnobrunatne, odwrotnie jajowate, pokryte brodawkami  nasiona. Korzenie są brunatne, słabo rozgałęzione, wrzecionowate. Ostróżeczka polna jest owadopylna; kwitnie od VI do VIII.

Cechy charakterystyczne:
- owłosienie na ogonkach liści
- siewki zwrócone wstecz

Ciekawostki:
- inne nazwy: ostróżeczka zbożowa, sroczka, ostróżka polna, modrzewiec, rogulka
- zawiera: alkaloidy, witaminę C i tłuszcze
- ma właściwości lecznicze - w medycynie ludowej rozdrobnione nasiona stosowano przeciw wszom, pchłom
- roślina słabo trująca: może powodować biegunkę, wymioty, problemy z oddychaniem,  obniżenie ciśnienia krwi
- dawniej kwiatów używano do barwienia sukna na zielono, a po zmieszaniu z ałunem na niebiesko
- roślina miododajna.