Stulicha psia

Gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych. W Polsce pospolity części północno-zachodniej, ale się rozprzestrzenia. Roślina jednoroczna, jara. Rośnie na drogach, przydrożach, wysypiskach, gruzowiskach, nasypach piaszczystych, przychaciach i polach uprawnych. Preferuje gleby piaszczyste, kamieniste, suche i bogate w azot. 

Najczęściej zachwaszcza zboża (głównie żyto, rzepak ozimy) i uprawy roślin okopowych. 

Osiaga wysokość od 15 do 90 cm. Łodyga jest wyprostowana, wzniesiona, zwykle rozgałęziona, krótko owłosiona. Liście są szarozielone, dwu- lub trzykrotnie pierzastosieczne z równowąsko lub wąsko lancetowatymi łatkami, nie szerszymi niż jeden milimetr, gęsto gwiazdkowato owłosione. Dolne są krótkich ogonkach, a górne siedzące. Kwiaty zebrane są w grono, bez przysadek. Mają bladożółte płatki, długie na 2 milimetry (tak duże jak kielich lub krótsze). Owoc to obła, wzniesiona, sierpowato zgięta ku górze, około półtora razy dłuższa od szypułki – łuszczyna. Nasiona są żółtobrunatne, owalne, lekko spłaszczone. Wydaje kilkaset tysięcy nasion (rekord 770 000), które roznoszone są przez wiatr, a także przez ludzi i zwierzęta. Korzenie są białe, palowe i wrzecionowate. Stulicha psia jest owadopylna lub samopylna; kwitnie od V do X.

Cechy charakterystyczne:
- ma charakterystyczny odcień ciemnosinozielony
- najwięcej jest roślin o jednym pędzie (regularny pokrój – podobny do choinki)
- łuszczyny są łukowato wzniesione
- nasiona mają piekący smak

Ciekawostki:
- inne nazwy: leczywrzód, stulidupka, wrzodowe ziele, wrzodowiec, zofia
- ma właściwości lecznicze – w medycynie ludowej stosowana była przy złamaniu kończyn, na wrzody i rany
- ziele zawiera glikozydy siarkocyjanowe, a nasiona kardenoidy
- roślina trująca, omijana przez zwierzęta
- uważana za roślinę wskaźnikową gleb kamienistych.