Owies głuchy

Gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce spotykany głównie na południu. Trawa jednoroczna, jara. Preferuje gleby ciężkie, gliniaste, wapienne, podmokłe, marglisto-gliniaste, o wyższym pH. 

Najczęściej zachwaszcza uprawy buraka cukrowego i pastewnego, grochu, ziemniaka, zboża jare, len i uprawy warzywne i strączkowe, rzadziej zboża ozime. 

Osiąga wysokość od 60 do 130 cm. Źdźbło jest wzniesione i sztywne. Liście są skręcone w lewo, równowąskie, szerokie, pochwy dolnych liści owłosione, języczek liściowy długi i błoniasty. Kwiatostan to wiecha rozpierzchła z licznymi gałązkami, które w okresie późniejszym zwisają. Ości są do długości 3 cm i posiadają trzykwiatowe kłoski. Oś kłoska na dole pokryta jest brunatnymi włoskami. Owoc to ciemnobrunatne, szczeciniasto owłosione i zrośnięte z plewkami ziarniaki. Korzenie są żółtobrunatne i wiązkowe. Owies głuchy jest wiatropylny; kwitnie od VI do VIII.

Cechy charakterystyczne:
- pierwszy liść jest długi i wąski, o pionowym pokroju; jego liście skręcają się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara (przeciwnie jak u przenicy i jęczmienia)

Ciekawostki:
- inne nazwy: owsik, owiesik, owies chodzący
- dawniej roślina wykorzystywana jako pastewna.