Włośnica zielona

Gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. W Polsce pospolity, ale najczęściej spotykany na południu. Trawa kępowa, jednoroczna, jara. Rośnie w ogrodach, na polach uprawnych, ścierniskach i odłogach. Preferuje gleby lekkie, żyzne, piaszczyste, piaszczysto-gliniaste i gliniaste.  Roślina ciepłolubna. Chwast segetalny. 

Najczęściej zachwaszcza rośliny okopowe, pastewne, kukurydzę, rzadziej zboża. 

Osiąga wysokość od 5 do 40 cm. Źdźbło jest cienkie, podnoszące się, u nasady rozgałęzione, pod kwiatostanem szorstkie. Część pomiędzy pochwą liściową, a blaszką jest okryta cienkimi i długimi włosami. Liście są lancetowate, równowąskie, zielone, z niebieskim nalotem, języczek zastąpiony pęczkiem włosków, górna część blaszki liściowej szorstka. Kwiaty zebrane są w kłosokształtną, walcowatą, wydłużoną wiechę. Wiecha jest trochę zwisająca i w dolnej części nieco przerywana. Owoc to jajowaty, bezbarwny ziarniak. Korzenie są miotełkowate i wiązkowe. Włośnica zielona kwitnie od VII do X.

Cechy charakterystyczne:
- brzegi pochwy liściowej są owłosione (u włośnicy sinej nieowłosione); wiecha i ziarniaki mniejsze niż u sinej; źdźbło u nasady gałęziste (u sinej - pojedyncze); szczecinki zielone lub fioletowe (u sinej – żółte lub rude)

Ciekawostki:
- inne nazwy: dziki ber, szczecina
- ziarniaki wykorzystywane jako pokarm dla ptactwa.