Starzec zwyczajny

Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna, jara, często zimująca. Rośnie na polach, stanowiskach ruderalnych i w ogrodach. Preferuje gleby piaszczyste i gliniasto-piaszczyste, próchnicze, wilgotne, urodzajne, bogate w azot. Jest rośliną światłolubną. 

Najczęściej zachwaszcza uprawy okopowe, motylkowe wieloletnie. 

Osiąga wysokość od 10 do 45 cm. Cała roślina jest przeważnie pajęczynowato owłosiona, czasami naga. Łodyga jest okrągława, wzniesiona lub podnosząca się, górą rozgałęziająca się. Liście są ciemnozielone, pierzastodzielne, o odcinkach malejących ku nasadzie, nierówno ząbkowane, siedzące, z połyskiem. Ich nasady uszkowato obejmują łodygę. Kwiaty zebrane są rozgałęzione, gęste wiechy tworzące walcowate koszyczki. Okrywa koszyczków do połowy jest czarna, wewnętrzna jest ok. 4 razy dłuższa od zewnętrznej. Kwiaty są żółte, prawie wszystkie rurkowe (brak języczkowych). Owoc to podługowata, żeberkowana, szara lub ciemnobrunatna, przylegająco owłosiona, z łatwo odpadającym puchem kielichowym niełupka. Roślinawiatrosiewna. Nasiona są wydłużone i spłaszczone. Korzenie są palowe, rozgałęzione, z licznymi, bocznymi odgałęzieniami. Starzec zwyczajny zapylany jest przez muchy i osy; kwitnie przez cały rok – głównie od II do XI.

Cechy charakterystyczne:
- roślina pokryta pajęczynowatymi włoskami barwy brudnobiałej
- kwiaty w koszyczkach są głównie rurkowate
- liście na wierzchu ciemnozielone, z połyskiem, pod spodem różowe

Ciekawostki:
- inna nazwa: krzyżownik
- ziele zawiera: alkaloidy i flawonoidy
- ma właściwości lecznicze – w medycynie ludowej stosowany jako lek przeciwkrwotoczny, uspokajający i przeciwrobaczy
- roślina trująca z powodu zawartych w niej trujących alkaloidów.