Bylica pospolita

Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. W Polsce pospolity. Bylina wieloletnia. Rośnie na przydrożach, brzegach wód, polach i w zaroślach. Preferuje gleby żyzne, jest rośliną azotolubną i ruderalną. 

Najczęściej zachwaszcza sady i polowe uprawy wieloletnie. Przenika z przydroży i rowów na brzegi pól uprawnych. 

Osiąga wysokość od 0,5 do 2 m. Łodyga jest silnie rozgałęziona. Liście są duże, pierzastodzielne, z wierzchu ciemnozielone i nagie, a od spodu białawe, filcowate, pokryte licznymi włoskami, o odcinkach jajowatych lub podłużnych. Kwiaty występują w formie zwisających, jajowatych, szarowełnisto owłosionych koszyczków zebranych w gęste wiechy na szczytach łodyg. Są żółtawe do czerwonobrązowych. Owoc to niełupka. Korzenie są jasnobrunatne, soczyste, silnie rozgałęzione. Bylica pospolita jest wiatropylna; kwitnie od VII do IX.

Cechy charakterystyczne:
- w smaku gorzka i pikantna
- ma intensywny zapach
- łatwo pomylić z innymi bylicami, szczególnie z bylicą piołun; ma jednak bardziej intensywny zapach, bardziej owłosione liście i jest niższa

Ciekawostki:
- inne nazwy: bielica, bylnik
- zawiera: adeninę, flawonoidy, garbniki, inuliny, olejki eteryczne, żywicę, witaminy (A, B, C)
- ma właściwości lecznicze - w medycynie ludowej okłady ze świeżego ziela stosowane są na zmęczone nogi; ziele i korzeń gotowane w winie przyspieszają akcje porodowe; sproszkowany korzeń stosowany w leczeniu padaczki i przy nerwobólach; gorący napar z ziela pomaga przy bólach reumatycznych. Wykorzystywana także jako środek napotny i moczopędny, w schorzeniach związanych z trawieniem i w homeopatii; działa trująco na pasożyty przewodu pokarmowego.
- roślina w większych ilościach jest toksyczna
- olejek eteryczny służy do aromatyzowania mydła, płynów do naczyń, proszków do prania
- używana jako przyprawa do potraw mięsnych.