Perz właściwy

Gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych.  Trawa wieloletnia, rozłogowa. Rośnie na polach, ugorach, nieużytkach, zaroślach, skrajach lasów. Doskonale radzi sobie na wszystkich typach gleb uprawnych, szczególnie ciężkich, wilgotnych i żyznych. Rzadko występuje na glebach bardzo suchych, piaszczystych i o niskim pH. Chwast kosmopolityczny. 

Zachwaszcza większość pól uprawnych. 

Rozprzestrzenia się przez nasiona dostające się do gleby wraz z ziarnem siewnym. W uprawach rolnych rozmnaża się wegetatywnie – odtwarzając się nawet z niewielkich fragmentów rozłogów. Jest bardzo wytrzymały na niesprzyjające warunki środowiska i doskonale radzi sobie w konkurencji o wodę i światło z innymi roślinami. Osiąga wysokość od 30 do 150 cm. Źdźbło jest wzniesione lub podnoszące się, nagie i gładkie, z kolankami i międzywęźlami. Liście są skrętolegle, żywozielone lub sinozielone, płaskie, równowąskie, długie. Młode pochwy liściowe są nieco owłosione, starsze są nagie. U nasady mają duże, wąskie ostrogi, sierpowato obejmujące źdźbło. Blaszka liściowa z wierzchu szorstka, z prześwitującymi nerwami, języczek liściowy krótki, delikatnie ząbkowany, przeważnie rdzawy. Kwiaty na szczycie łodygi zebrane są w spłaszczone, krótkie kłosy o długości ok. 10 cm. Kłoski są jajowate lub jajowatolancetowate, długie, odstające, ustawione szerszą stroną do osi kłosa. Owoc to oplewiony, równowąski, podługowaty, szarobiały lub żółtawy ziarniak. Korzenie to jasne, duże i liczne rozłogi. Perz właściwy jest wiatropylny; kwitnie od VI do IX.

Cechy charakterystyczne:
- ma bardzo długie, podziemne rozłogi, które pełzają poziomo

Ciekawostki:
- inne nazwy: pernica, korzenica, osocz, psia pasza, pyrnik, zagłuszyła, psia trawa
- zawiera: kwas glikolowy, glicerowy, mannit, węglowodany, insulinę, śluz, olejek eteryczny, glikozyd, kwas krzemiowy, potas, prowitaminę witaminy A i B
- ma właściwości lecznicze – w medycynie ludowej ma działanie: moczopędne, przeciwbakteryjne, przeciwgorączkowe, żółciopędne. Największe zastosowanie znajduje w leczeniu chorób przemiany materii, jako tzw. ziółko czyszczące krew – w leczeniu choroby reumatycznej, trądziku i w początkowych stadiach cukrzycy. Używa się go po zatruciach, gdy trzeba z organizmu jak najszybciej usunąć trucizny, jak również po przebytych zakażeniach. Wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych. Stosowany jest także w leczeniu nieżytów górnych dróg oddechowych, przy obrzękach wątroby, zmniejszonym wydzielaniu żółci, kamicy żółciowej, hemoroidach; obniża poziom cholesterolu.
- zielone części i rozłogi mogą się nadawać na paszę dla koni i bydła mlecznego
- może służyć do wyrobu domowego piwa
- w małych ilościach jest dodawany do wypieku czarnego chleba.