Rumian polny

Anthemis arvensis

Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna, jara, ozima. Rośnie na przydrożach, miejscach ruderalnych, trwałych użytkach zielonych, ścierniskach. Preferuje gleby lekkie, kwaśne, bogate w azot. 

Najczęściej zachwaszcza zboża, uprawy okopowe i rzepak. 

Osiąga wysokość od 15 do 50 cm. Łodyga jest wzniesiona, okrągława, silnie rozgałęziona, naga lub rzadko, przylegająco owłosiona. Liście są podwójnie pierzastodzielne o równowąskich, oddalonych od siebie odcinkach, lancetowate, całobrzegie lub ząbkowane, delikatnie owłosione. Kwiaty zebrane są w drobnekoszyczki rosnące na długich szypułkach. Dno koszyczka jest silnie wypukłe z plewinkami. Brzeżne kwiaty są języczkowe i białe, a wewnętrzne – rurkowate i żółte. Owoc to tępokanciasta, żółtawoszara, podłużnie żeberkowana niełupka.  Nasiona są nieregularne. Korzenie są wrzecionowate.

Rumian polny kwitnie od VI do X.

Cechy charakterystyczne:
- pozbawiony jest charakterystycznego zapachu rumianku

Ciekawostki:
- ma właściwości insektycydu (ogranicza ilość owadów w uprawach rolnych). 

Środki ochrony roślin