Przetacznik perski

Veronica persica

Gatunek rośliny należący do rodziny trędownikowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna, jara, także zimująca. Rośnie na polach, w ogrodach, w dolinach dużych rzek. Preferuje gleby gliniaste, lekko wilgotne, piaszczyste, piaszczysto-gliniaste, żyzne, próchnicze, bogate w azot. 

Najczęściej zachwaszcza zboża, uprawy okopowe. 

Osiąga wysokość od 10 do 40 cm. Łodyga jest okrągława, okazała, rozgałęziona, rozesłana z dwoma rzędami odstających, kędzierzawych włosów. Łodygi leżące na ziemi ukorzeniają się. Liście są szerokojajowate, grubo i karbowano piłkowane, krótkoogonkowe, o zaokrąglonych nasadach. Liście są stosunkowo nieliczne i owłosione. Kwiaty wyrastają pojedynczo w kątach liści, na szypułkach długich i owłosionych. Korona jest niebieskobłękitna w gardzieli biała. Owoc to odwrotnie sercowata, owłosiona lub naga, siatkowato unerwiona torebka. Nasiona są jajowate, żółtawe lub brunatne, owalne, brodawkowane. Korzenie są palowe, wrzecionowate, słabo rozwinięte. Przetacznik perski jest zapylany przez muchówki; kwitnie od (I) III do V i od VII do X (XII).

Cechy charakterystyczne:
- szypułki kwiatowe ma bardzo długie i owłosione
- działki kielicha są podłużnie lancetowate i ostro zakończone
- torebka o wyraźnych nerwach
- roślina słabo ulistniona

Ciekawostki:
- ziele zawiera aukubinę.

Środki ochrony roślin