Przytulia czepna

Galium aparine

Gatunek rośliny należący do rodziny marzanowatych. W Polsce pospolity. Roślina jednoroczna, jara, zimująca. Rośnie w zaroślach, lasach, ogrodach, na przydrożach, brzegach wód, śmietniskach, nieużytkach oraz na polach uprawnych. Preferuje czarnoziemy, gleby gliniaste, głównie żyzne, wilgotne i bogate w azot.

 Najczęściej zachwaszcza zboża, rzepak i rzepik, okopowe, uprawy grochu i lnu. 

Osiąga wysokość od 30 do 150 cm. Łodyga jest rozgałęziona, leżąca lub wspinająca się, zadzierzysta. Czepia się innych roślin za pomocą haczykowatych, sztywnych włosków. Jest ostro czterokanciasta, węzły ma zgrubiałe i sztywno owłosione. Liście wyrastają w okółkach w liczbie od 6-10 w jednym okółku. Poszczególne listki są jednonerwowe, klinowatolancetowate, zadzierzyste. Kwiatostan jest baldaszkokształtny, dwu lub trzykwiatowy. Kwiaty są białe lub białozielone, zebrane w kątach liści. Owoc to  rozłupnia rozpadająca się na dwie, kulisterozłupki pokryte haczykowatymi szczecinkami, za pomocą których przyczepiają się do sierści zwierząt, ubrania ludzi, itp. rozsiewając się w ten sposób na znaczne nieraz odległości. Nasiona są lekko nerkowate. Korzenie są bardzo cienkie, nitkowate, rozgałęzione i czerwone. Przytulia czepna jest samopylna lub owadopylna; kwitnie od (V) VI do X.

Cechy charakterystyczne:
- układ liści w okółkach
- zdolność przyczepiania się

Ciekawostki:
- inne nazwy: lepczyca
- zawiera kumarynę i czerwony barwnik, oraz enzym, który powoduje, że mleko krów, które najedzą się tej rośliny zsiada się
- ma właściwości lecznicze – w medycynie ludowej wykorzystywana przy leczeniu dolegliwości skórnych, żółtaczki, bezsenności, raka, guzów oraz rozpuszczaniu kamieni moczowych; ma działanie moczopędne, wzmacniające, tonizujące.

Środki ochrony roślin